Mi Ek Andhala Bolatoy Marathi Essay: अपंगत्व म्हणजे फक्त एक दयनीय विवशता आहे असे कोण म्हणतो? मला भेटा मी सांगेन की अंधत्व देऊनही निसर्ग कोणाचीही प्रतिभा काढून घेत नाही. जर काही बनण्याची इच्छा असेल तर एखादा माणूस अंध असूनही त्याच्या गंतव्यस्थानावर पोहोचू शकतो. जिथे जिथे इच्छा आहे तेथे एक मार्ग आहे आणि माझे हे म्हणणे मी यथार्थपणे सिद्ध देखील केले आहे.
मी एक आंधळा बोलतोय मराठी निबंध Mi Ek Andhala Bolatoy Marathi Essay
अंधत्वाच्या अंधारात आशेचा प्रकाश
मी जन्मजात आंधळा नव्हतो. माझ्या लहानपणीची सात वर्षे मी डोळ्यांनी पाहू शकलो. वयाच्या पाचव्या वर्षी मला वडिलांना शाळेत घातले. अभ्यासापासून ते खेळापर्यंत माझी प्रतिभा सर्वांना चकित करायची. पण त्यावेळी काळाने माझ्या मऊ जीवनावर कडकडाट केला. चेचकच्या भयंकर उद्रेकाने माझ्या डोळ्यांचा प्रकाश काढून घेतला. एकुलत्या एका मुलाची ही अवस्था पाहून पालकांच्या मनाला धक्का बसला. माझ्या डोळ्यांवर उपचार करण्यासाठी त्यांनी काय नाही केले! त्यांनी वैद्यकीय उपचारांपासून ते तंत्रमंत्रापर्यंत सर्व उपाय केले, परंतु एकदा दृष्टी गेली म्हणून परत आलीच नाही. माझ्या आयुष्यात अंधार झाला. निराशेच्या या भयंकर क्षणामध्ये मी अंध शाळेत प्रवेश घ्यावा असा मी आग्रह धरला. माझ्या आईच्या इच्छेविरूद्ध वडिलांनी माझा हा हट्ट पूर्ण केला.
संगीत – अध्यापन
अंध शाळेचे वातावरण खूप प्रेरणादायक होते. अंध विद्यार्थ्यांसाठी शिक्षणाची विविध साधने होती. आमची पुस्तके ब्रेल लिपीत होती. थोड्या अभ्यासानंतर मला ही लिपी समजली. शालांत परीक्षेत प्रथम श्रेणी उत्तीर्ण झाल्यापासून मला अनेक पुरस्कार मिळाले. पण मला वीणा वादन आणि गाण्यात रस होता. बर्याच वर्षांच्या साधनेनंतर, स्वर्गातील संगीत माझ्या बोटांनी स्पर्श करताच वीणेच्या तारेतून फुटू लागले. माझा आवाजसुद्धा गोड आणि लवचिक होता. माझ्या कलेमुळे मोहित झालेल्या एका ग्रामीण मुलीने माझ्याशी लग्न केले.
प्रसिद्धि
माझे नाव वर्षानुवर्षे गाण्यांच्या आणि संगीताच्या दुनियेत सूर्यासारखे चमकत होते. माझ्याकडे नजर नव्हती, परंतु माझ्या शिक्षकांसमवेत मी कलेचे सर्व बारकावे पाहू शकलो. संगीत मैफिलीत माझी उपस्थिती लोकांना आवडत होती. प्रसिद्धी आणि पैसा माझ्या मागे धावायचा. माझ्या कीर्तीबद्दल डोळे असलेल्यांनाही हेवा वाटायचा!
संदेश
मी आंधळा असूनही मी कोणावरही अवलंबून नसल्याने समाधानी आहे. माझ्या आई-वडिलांनासुद्धा मी एका दृष्टीवान मुलापेक्षा अधिक आनंद आणि समाधान दिले, असे वाटते.
जीवनातील समाधान
आता मला मृत्यूच्या चरणांचा आवाज ऐकू येतो. अपंगांनी माझ्या जीवनातून प्रेरणा घ्यावी अशी माझी इच्छा आहे. त्यांनी अपंगत्वाचा शाप एका वरदानात बदलला पाहिजे आणि इतरांनाही प्रोत्साहित केले पाहिजे.